تعریف ندا و منادا

زمانی که بخواهیم فردی را مورد خطاب قرار داده و صدا بزنیم از اسلوب خاصی استفاده می کنیم.

در زبان فارسی علامت ندا به سه شکل دیده می شود:
الف - ای که قبل از اسم می آید مانند  ای خدا، ای خلیفه. مانند: گفت: ای خلیفه اگر فتح را. 
ب- یا که قبل از اسم می آید مانند یا خلیفه. مانند: فتح گفت: یا خلیفه من سیرم.
پ- الف که بعد از اسم می آید مانند حافظا - سعدیا - خدایا مثال: خدایا ای داننده رازها.
توجه: اگر آخر اسمی الف باشد، علامت ندا یا خواهد بود مانند خدایا.
منادا: اسمی که بعد یا قبل از علامت ندا می آید منادا نامیده می شود مانند خدا، خلیفه، سعدی و حافظ 

منادا معمولاً با حروف ندا همراه است. ( ای، یا، آی، الف )  ای ایران، دوستت دارم.  خدایا، مرا در زندگی موفّق بگردان.
گاهی منادا بدون حرف ندا می آید. نیما، غم دل گو که غریبانه بگرییم. ( 3 جمله )
گاهی حرف ندا وجود دارد ولی منادا حذف شده است.
ای نام تو بهترین سرآغار. ( 2 جمله )

یکی از موضوعاتی که در شمارش جمله به حساب می آید، ( منادا ) است.

منادا چیست؟
به کسی یا چیزی که آن را صدا بزنیم یا مورد خطاب قرار دهیم ، منادا می گویند. 
مثال: ای ایران، تو را دوست دارم. ( ایران: منادا )
مثال: ای خدا، پدر و مادرم را به تو می سپارم. ( خدا: منادا )

منادا معمولاً با یکی از نشانه های ندا می آید، نشانه های ندا عبارتند از:
ای: ای مادر، امید وارم که دختر خوبی برایت باشم. ( مادر: منادا )
یا: یا رب، تو چنان کن که پریشان نشوم.  ( رب: منادا ) واژه  ( رب ) به معنی خداوند است.

گاهی حرف ندا نشانه  ( الف ) است که بعد از منادا می آید.
مثال: سعدیا، مرد نکو نام نمیرد هرگز / مرده آن است که نامش به نکویی نبرند.
( سعدی: منادا / الف : حرف ند)